BÖYÜK ƏDƏBİYYATIN

CAVAN ŞAXƏLƏRİ

Göstərişlə yazmaq mənim üçün ən ağır, ən çətin və ən üzü­cü iş olub. Buna baxmayaraq sovet dövründə 20 ilə yaxın, gös­tərişlə yazmalı olmuşam. Həmin zamanlarda redaksiyaların tap­şırığı ilə partiya və komsomol komitələrinin iclaslarından he­sa­batlar, bir sıra müsahibələr, xəbərlər yazıb qonorarını al­sam da, imzamı qoymurdum. İmzamla çap olunmuş 500-dən çox mə­qaləmin isə bu gün 60-70-nə imzamı qoyaram. Qalanı ürə­yimdən olmasa da, məcburən yazdığım, qonorarını aldığım məqalələrdir.

...Kiçik yaşlarımda dağlarımızda axtarış aparan geoloqlarla tez-tez rastlaşırdım. Zod qızıl yataqları adıyla məşhurlaşan, ora­dan qızıl çıxarılması üçün planlar hazırlayan bu insanların işi mənə romantik və cəlbedici görünürdü. Buna görə də bö­yü­yüb geoloq olmaq arzusuyla yaşayırdım. Düşünürdüm ki, Göy­çə dağları filiz yataqları ilə zəngindir, onları kəşf etsəm, vətə­nimə və millətimə xeyir vermiş olaram.

Göyçənin yayı sərin və səfalı, qışı isə çox sərt keçir, az qala altı ay dağlardan qar ərimirdi. Vay o günə ki, qışda təzə qar yağandan sonra külək əsəydi. Onda çaylarda su da “yoxa çı­xırdı”, adamlar su içmək, mal-qaranı suvarmaq üçün qar ərit­məli olurdular. Əsən külək qarı qapıların arxasına yığdığından evdən çölə çıxmaq olmurdu. Göyçənin qışını Aşıq Ələsgər yaddaşlara belə hopdurub:

Göyçə qar əlindən zara gəlifdi,

Muğan həsrət çəkir a yağa qar, qar!

Radionun tək-tək evlərdə olduğu, televizorun olmadığı bir vaxt­da adamlar uzun qış gecələrini yola vermək üçün müxtəlif əylən­cələrdən istifadə edirdilər. Yanacağın qıtlığından evlərin ha­mısını qızdırmaq mümkün olmurdu. Adamlar məcbur qalır­dı­lar bir otağı isitsinlər, orada oturub eşitdiklərindən, bildik­lə­rindən da­nışsınlar. Söhbətlərinin əsas mövzusu da kəndin, kənddə yaşayan nəsillərin tarixi olardı. Bir də dağlar qaçaqlar oylağı olduğundan onların qoçaqlığından danışardılar. Qonum-qonşuda kim nağılı şirin danışsa, hamı onun başına toplaşardı. Beş-altı qonşu bir otağa yığılar, nağıl danışanı da çağırardılar. O nağıl danışar, toplananlar da maraqla qulaq asardılar. Elə buna görə də nağıl danışan kəndin hörmətli adamı sayılardı. Hərdən ya kəndimizdən olan, ya da kə­nardan gələn aşıqlar gecələr məclis aparar, dastan söyləyərdilər.

Görünür, xəyalpərvər böyüməyimdə Göyçənin aşıq mühi­ti­nin, kənd ağsaqqal və ağbirçəklərinin qaçaqlar haqqında söylə­dikləri rəvayətlərin, uzun qış gecələri kürsü başında eşitdiyim nağıl və dastanların, tapmacaların da rolu az olmayıb.

Yeniyetməlik çağlarımda doğulduğum kəndin və gəzdiyim yerlərin timsalında cəmiyyətdəki ziddiyyətləri gördükdə, peşə marağımda bir dəyişiklik baş verdi. Kənddə kolxoz sədrinin sözünün qanunlardan üstün olduğu hər addımda duyulurdu. Kolxozun malı hamınınkı sayılsa da, onu kolxoz sədri istədiyi kimi idarə edir, “ümumxalq malını” istədiyi kimi talayırdı. Eti­raz edənlər isə milisin vasitəsilə cəzalandırılırdı. Raykom ka­tibi də, milis də, Mərkəzi Komitədən gələnlər də haqlını qo­yub haqsızı müdafiə edir, kolxoz sədrinin tərəfini saxlayırdılar.

Milli ayrı-seçkilik də baş alıb gedirdi. Rəsmi təbliğat bizə azərbaycanlı olduğumuzu öyrədirdisə, rayon mərkəzinə çıxan kimi ermənilərin vəzifəlisi də, vəzifəsizi də, rəsmi toplantılarda da, küçədə-bacada da bizə “türk” deyirdilər. Yaşadığımız Göy­çə mahalını bir neçə rayona bölüb hərəsinə də ermənicə bir ad vermişdilər. Ermənistanın hər yerində yazı-pozu işləri ermə­nicə olduğu halda, Azərbaycana gələndə başqa mənzərə görür­dük. Azərbaycanda rus dili hakim idi. Hamı rusca danışmağa, rusca yazmağa çalışırdı. Bir sözlə, qəzetlərdə yazılanlarla, ra­dio-televiziyada, rəsmi dairələrdə deyilənlərlə həyat həqiqət­lə­ri, gördüklərim uyğun gəlmirdi.

Ruslaşdırma siyasəti mədəniyyətlərin yaxınlaşdırılması, bey­nəl­miləlçilik kimi təbliğ olunurdu. Dilləri, dinləri, mədə­niy­yətləri yaxın olan azərbaycanlılar, türkmənlər, özbəklər, ta­tarlar, qazaxlar və b. xalqlar arasındakı yaxınlaşma isə millət­çi­lik, şovinizm kimi pislənirdi. Rus dili və ədəbiyyatı öyrətmən­lərimiz tez-tez tatar, tatar dili sözlərini işlədirdilər. Bu sözlərə tədris proqramına daxil edilmiş yazıçı və şairlərin əsərlərində çox rast gəlirdik. Onlar tatar deyəndə bizim babalarımızı, tatar dili deyəndə babalarımızın danışdığı dili nəzərdə tutduqlarını başa düşürdük. Öyrətmənlərimiz də bunu gizlətmirdilər. Puş­kinin, Lermontovun, Nekrasovun və b. rus yazıçılarının əsər­lərində tatarlara olan nifrət və qəzəbi görürdük. Rus yazıçı və şairləri ilə yanaşı hökumət adamlarının, ziyalıların tatarlara ne­cə sayğısız yanaşdıqlarını müşahidə edirdik.

Ruslar qədim, yüksək mədəniyyətli xalq kimi təbliğ edildiyi halda onların qədim tarixinə, ədəbiyyatına dair elə bir qaynaq ortaya qoymurdular. Böyük mədəniyyəti, ədəbiyyatı olan Doğu xalqları haqqında isə susur, yaxud da təhrif olunmuş yazılar təqdim edirdilər.

“Bu haqsızlığı necə aradan qaldırmalı, buna necə son qoy­malı?” sualı ətrafında çox baş sındırır, cavab tapmaq üçün öy­rətmənlərimə, savadlı-ağıllı saydığım adamlara suallar verir, kitablarda cavab arayırdım. Başa düşürdüm ki, təkbaşına bu haqsızlığa qarşı dayanmaq mümkün deyil. Xalq öz haqqı uğ­runda mübarizəyə qalxmalıdır. Bunun üçün də xalqı ayaqlan­dırmaq, həqiqətləri millətə çatdırmaq lazımdır. Yollar arayır, tarix kitablarında xalq üsyanları haqda yazılanları dönə-dönə oxuyurdum. Bu axtarışlar məni Azərbaycan Dövlət Universi­tetinin jurnalistika fakültəsinə gətirdi. Böyük ümidlərlə daxil oldum bu fakültəyə. Elə düşünürdüm ki, fakültəni bitirib işə başlayan kimi ürəyimdən keçənləri, istədiklərimi yazaraq xalqımı öz haqqı uğrunda mübarizəyə qaldıra biləcəyəm.

Birinci kursdaca öyrətmənlərimizin söhbətlərindən, tanış olduğum jurnalistlərin danışığından, təcrübədə olduğum qəzet redaksiyalarında gördüklərimdən anlayırdım ki, ölkədə jurna­list­lər, qələm sahibləri heç də azad deyillər. İstədiklərini deyil, nəyə icazə verilirsə, onu yazırlar. Buradan da baş götürüb get­mək istədim. Qarşımda isə bir sual dururdu: haraya getməli? Üç dəfə ali məktəb dəyişmişdim.Yaş keçirdi. Ali məktəbləri dəyişməklə, müxtəlif ixtisaslarda gücümü sınamaqla heç nəyi dəyişə bilməyəcəyimi aydın görürdüm.

Daha münasib bir ixtisas tapa bilmədiyimdənmi, yoxsa da qrup yoldaşlarımın və dostlarımın təsirindənmi jurnalistika fa­kültəsini bitirməli oldum.

Universiteti bitirəndə təyinatımı Naxçıvandakı “Şərq qapısı” qəzetinə verdilər. Oraya getmək istəməsəm də, başqa çıxış yolu tapa bilmədim. 1973-cü il avqustun sonlarında qəzetdə işə başladım. Kollektivin çoxunun üzündə “xoş gəlibsən” deyil, “niyə gəlibsən” ifadəsini oxuyurdum. Bunu dilinə gətirib söy­ləyənlər də yox deyildi. Bu münasibətdən bezib qaçmadım. Çün­ki səmimi münasibətim olan öyrətmənlərim, tanışlar və dostlar məni buna psixoloji cəhətdən hazırlamışdılar. Yaxşı bilirdim ki, hara getsəm, bu cür münasibətlə qarşılaşacağam.

Ali məktəbdə öyrədilənlərlə işdə tələb olunanlar bir-birinə uyğun gəlmirdi. Qəzetin redaktoru ali təhsilli jurnalist olsa da, komsomol məktəbi keçmiş bir məmur idi. Kommunist Parti­yasının yazılmamış qaydalarını çox gözəl bilirdi. Qəzetdə iki redaktor müavini ştatı vardı. Redaksiyada çalışanların çoxu ali təhsilli jurnalist olsa da, onları redaktor müavini qoymurdular. Redaktor müavinlərinin ikisinin də ali təhsili yox idi. Əslində, müavin vəzifəsində gələcəkdə redaktoru əvəz edə biləcək gənc­lər işləməli, təcrübə toplamalı idi. Çox yerdə olduğu kimi, “Şərq qapısı” qəzetində də buna əməl edilmirdi. Redaktor müa­vini vəzifəsinə elə adamlar qoymuşdular ki, onları heç vaxt redaktor təyin etmək mümkün olmasın.

Redaktor ezamiyyətə, ixtisasartırma kurslarına gedəndə, mə­zuniyyətdə olanda, işdən çıxarılanda onu müavinlər əvəz edir­dilər. Hesablamışdıq ki, müavinlərin redaktorları əvəz etdiyi müddət redaktorların vəzifədə olduğundan çoxdur. Müavinlərin vəzifədə belə uzunömürlü qalması heç də təsadüfi deyildi. Çünki onlar idarənin ən mühafizəkar işçiləri idilər. Təcrübələri də çox idi. İşin əsasını da onlar görürdülər. Yeni gələn işçilərə, xüsusən ixtisaslı jurnalistlərə vəzifələrini əllə­rindən ala biləcək potensial rəqib kimi baxırdılar. Buna görə də az-çox qabiliyyəti olan gəncləri hər vasitə ilə gözdən salmağa çalışırdılar.

Belə bir mühitdə düşündüklərimi, istədiklərimi yazmaq mümkünsüz idi. Cünki burada sifarişləri sözsüz yerinə yeti­rən­lər, qəliblərə uyğun, standart məqalələr yazanlar, rəhbərliyə “bəli”, “baş üstə” deyənlər yaxşı işçi sayılırdı. Bu da yaradıcı insan üçün cəhənnəm əzabı kimi bir şeydir. Yazmamaq, sus­maq da mümkünsüzdü. Axı vəzifə borcumu yerinə yetirməli, yaşayışımı, dolanışığımı təmin etməliydim.

Qonorar qəzetdə çap olunan məqalələrin həcminə və key­fiyyətinə görə verilməli idi. Amma “Şərq qapısı” qəzetində iş elə qurulmuşdu ki, qonorar vəzifəyə görə bölünürdü. Redaktor həm yüksək maaş, həm də yüksək qonorar alırdı. Ondan az re­daktor müavinləri, onlardan az məsul katib və şöbə müdirləri, onlardan az ədəbi işçilər qonorar alırdı. Bu yazılmamış qanuna yazılı qanunlardan daha ciddi əməl edilirdi. Etiraz edənlər isə müxtəlif bəhanələrlə sıxışdırılır, çox vaxt aylarla qonorar üzünə həsrət qoyulurdu.

Hərdən şöbə müdirinin, müavinlərin, redaktorun, senzorun gözündən yayındırıb bir sözü və ya sətiraltı mənası başqa an­lam verən bir fikri qəzet səhifəsində verməklə təskinlik ta­pırdım.

İş yoldaşlarım iclas hesabatlarını redaktə edərək qəzetdə çap etdirir və ona həvəslə imza qoyurdular. Burada məqsəd yalnız asan qonorar əldə etmək deyildi. Həm də istəyirdilər ki, rəhbər iş­çilər onların imzalarını, partiya, sovet işindən yazdıqlarını gör­sünlər, onları tanısınlar və rəhbər vəzifələrə irəli çəksinlər. Mən­sə çalışırdım belə yazılara imza qoymayım. İclaslardan yaz­dı­ğım, qəzet səhifəsini və ya səhifənin yarıdan çoxunu dol­duran məqalələrimin altından imzamı silib kiçik xəbərlərə im­zamı qoy­mağım bəzi iş yoldaşlarıma anlaşılmaz görünürdü. O yazı­lara həvəslə imzamı qoyurdum ki, onları sifarişlə yazmır­dım. Sifarişlə, tapşırıqla yazmaq məni həmişə sıxırdı. Buna görə yaz­dıqlarım da çox vaxt bəyənilmir, üzərində çoxlu düzə­lişlər edi­lirdi. Bir sözlə, rəhbərlik məndən, mən də ondan incik qalırdım.

Qəribəsi bu idi ki, sovet dövründə yazdığım bəzi məqalə­lə­rin çapına əngəl olanlar 1990-cı ildən sonra həmin mövzularda dövri mətbuatda böyük məqalələrlə çıxış edirdilər. Bu onu göstərirdi ki, onların biliyi, savadı vardı. Sadəcə, onlar həmişə zəmanənin tələbinə uyğun hərəkət edirdilər. Dünən “bu möv­zuda yazmaq olmaz!” hökmünü verirdilərsə, bu gün vəziyyət dəyişən kimi həmin mövzuda həvəslə yazırdılar.

Milli azadlıq hərəkatı məni də çoxları kimi sifarişlə, tap­şı­rıq­la yazmaq bəlasından xilas etdi. Bundan sonra daha məni məc­bur edən olmadı. İstədiyimi yazdım, ürəyimdən olmayanı yazmadım. Çap ediləni də oldu, edilməyəni də. Buna baxma­ya­­raq içimdə bir rahatlıq yarandı. Daha heç kim məni istə­mə­diyim mövzuda, istəmədiyim məqaləni yazmağa məcbur etmir­di.

Dövri mətbuatda gedən yazıların səviyyəsi, qəzet və jurnal­ların mövqeyindəki dəyişiklik, mənim yaşlanmağım jurnalis­ti­kadan uzaqlaşmağımı tezləşdirdi. Elmi publisistikaya üstünlük verdim. Yaradıcılığımı bu axara saldım.

Çox keçmədi burada da sifariş aldım. Bu sifariş yuxarıların, rəhbərliyin sifarişi deyildi. Bu millətpərvər bir naşirin sifarişi idi. Bu sifarişin arxasında maddi maraq da durmurdu. Sifarişi verən Bakı Dövlət Universitetinin professoru Vaqif Sultanlı idi. O, xaricdə çap olunacaq “Azərbaycan” jurnalı üçün bir mə­qalə yazmağı xahiş etdi. Əlimdə tamamlanması vacib olan yazı olduğunu söylədim. Vaqif Sultanlı isə əl çəkmədi. Onun tə­kidlərindən yaxa qurtarmaq üçün razılaşdım. Amma, bu mə­nə baha başa gəldi. O məni əlimdəki yazını yarıda dayandırıb, vəd etdiyim məqaləni yazmağa məcbur etdi. Məqaləni yaz­dım. Çap olunanda özümün də xoşuma gəldi. Bəlkə sifarişlə yazdığım ilk məqalə idi ki, altına həvəslə imzamı qoymuşdum.

Vaqif Sultanlı “Filoloji araşdırmalar” adlı elmi məqalələr top­lusu nəşr edirdi. Toplunun növbəti sayını uyğur ədəbiyya­tına həsr edəcəyini söylədi. Qərara almışdı ki, özü uyğurların nəsrindən, mən dramçılığından yazım; başqa mövzularda yaza biləcək yazarlar tapaq. Qaynaq olmadığını, işimin çoxluğunu söyləsəm də, o yenə israr edirdi. Məqaləni tamamlayanda bax­dım ki, heç də pis alınmayıb.

Vaqif bəylə tanışlıqdan sonra gördüm ki, o yalnız mənə deyil, hətta bir dəfə gördüyü araşdırıcılara da istədiyi məqaləni yazdıra bilir. Kıbrısda, Doğu Akdəniz Universitetinin keçirdiyi simpoziumda polşalı araşdırıcı Qrazina Zayacla tanış olmuş­dum. Səmimi söhbətlərimiz olurdu. Azərbaycanla bağlı bəzi sə­nədləri tapmaqda mənə kömək etməsini xahiş etmişdim. O isə Türkiyənin çağdaş ədəbiyyatının araşdırıcısı olduğunu söy­lə­məklə xahişimə çox incə “yox” cavabı vermişdi.

Növbəti simpozyumların birində Kıbrısda onu Vaqif bəylə tanış etdim. Az sonra Qrazina Zayacın imzasını Azərbaycan mət­buatında gördüm. M.Ə.Rəsulzadədən, mühacir siyasi xa­dim­lərimizin fəaliyyətindən yazırdı. Onda bildim ki, Vaqif Sultanlının təkidləri burada da öz işini görüb.

Bir payız günü yenə də iş yerimə gəlmişdi. Yanında bir nəfər vardı. Bizi tanış etdi. İslam Jeminey Qazaxıstanın Taraz şəhərindəki elmi tədqiqat institutunda işləyirdi. O, institutun çoxcildlik türk xalqları ədəbiyyatı tarixinin çap etməyi planlaş­dırdığını, onu da bu çoxcildliyin Azərbaycan ədəbiyyatı və Quzey Qafqaz türk xalqlarının ədəbiyyatı məqalələrini hazır­la­yacaq araşdırıcılarla müqavilə bağlamaq üçün Azərbaycana ezam etdiklərini söylədi.

 Lakin İslam Jemineyin işi düz gətirməmişdi. Görüşdüyü araşdırıcıların heç birisi Qüzey Qafqaz xalqlarının ədəbiyatı haqqında məqalə yazmağı boynuna götürməmişdi. Kimisi bu iş üçün xüsusi qrup yaratmağın lazım gəldiyini, bu qrupun üzv­ləri sənədlər topladıqdan sonra məqalə hazırlamağın mümkün­lüyünü, kimisi Qüzey Qafqaza bir neçə dəfə ezamiyyətə ge­dərək material toplamağın vacibliyini söyləmişdi. İslam Jemi­neyin onların istəklərini yerinə yetirməyə, yəni vəsait ayırmağa və vaxtı uzatmağa imkanı yox idi. Məqalələr ən geci altı aya yazılıb göndərilməli idi. Buna görə də araşdırıcıların heç biri Quzey Qafqaz türk xalqlarının ədəbiyyatları bölümünü yaz­ma­ğı boynuna götürməmişdi.

Vaqif Sultanlı qonağın yanında yenə də məni dilə tutdu. Qo­nağa hörmətin vacibliyindən, darda qalana köməyin savabın­dan, türkçülükdən, vətənpərvərlikdən danışdı. Mənim əldə materialın az olduğu, vaxtın darlığı, işimin çoxluğu haqqında söylədiklərimin heç biri onu qane etmədi. Təkrar-təkrar qonağa hörmətin vacibliyindən, türk xalqlarına xidmətin əhəmiyyətin­dən, özünün də mənə yardımçı olacağından danışa-danışa məni razılıq verməyə məcbur etdi. Gözlədiyim kimi də oldu. İşinin çoxluğundan mənə material toplamaqda, yazmaqda heç bir kömək etməsə də, başımın üstünü kəsib məqalələri vaxtında yazdıraraq Taraza-İslam Jemineyə göndərtdirdi.

Ötən illərin təcrübəsi məndə bu qənaət yaradıb ki, Vaqif Sultanlı bir məqaləni yazdırmaq istəyirsə, ona müqavimət gös­tərmək boş yerə özünü yormaqdan başqa bir şey deyil. De­di, gərək yazıb verəsən. Onun tapşırdığı iş başa çatandan sonra isə adamın içində bir rahatlıq yaranır, gördüyün işdən bir məm­nunluq duyursan.

Vaqif Sultanlının sifarişi, təkidi ilə yazılmış məqalələr onu göstərir ki, sifarişlə yazmaq heç də həmişə qanıqaralıq, əsəbilik yaratmır. Buna görə də qərara aldım ki, onun sifarişi və tap­şırığı ilə yazdığım məqalələri mövzuya görə toplayıb kitab ha­lında çap etdirim. Beləliklə, Quzey Qafqaz türklərinin, qaqauz­ların, uyğurların ədəbiyyatları haqqında yazdığım məqalələri bu kitabda topladım.

Qafqazın quzeyini Avropa üçün xalqlar muzeyi adlan­dırmaq olar. Çox da böyük olmayan ərazidə 50-yə yaxın xalq və etnik qrup yaşayır. Bəzi bölgələrdə hətta iki qonşu kəndin sakinləri bir-birlərini başa düşmürlər. Hər biri öz ləhcəsində, öz dilində danışır. Yüzillər boyu bu xalqlar və etnik qruplar ara­sında ünsiyyət vasitəsi rolunu türk dili oynamışdır.

Rusiya Qafqazı işğal etdikdən sonra var gücü ilə türk dilini sıxışdırıb onu rus dili ilə əvəz etdi. Rusiya strateqlərinin planı isə bu xalqların yalnız dilini deyil, özlərini tamam əridərək ruslaşdırmaq idi. Lakin bunu gerçəkləşdirmək o qədər də asan olmamışdır.

Hazırda Qafqazın quzeyində toplu halında yaşayan xalq­lardan yeddisi-qaraçay-malkarlar (balkar), noqaylar, qumuqlar, Kırım türkləri, türkmənlər (onların adını truxmənlər, Stavropol türkmənləri kimi də yazırlar), eləcə də qreklər (Azərbaycanda urumlular, Gürcüs­tan­da berzenlər adlandırılan toplum) öz ailələrində türk dilinin müxtəlif dialektlərində danışırlar.

Stavropolda yaşayan türkmənlər Türkmənistanla sıx əlaqədə olduqlarından onların ədəbi dili türkməncə, Krasnodarda yaşa­yan Kırım tatarlarının yazılı ədəbiyyatları Kırım türklərinin ədə­biyyatı ilə eyni dildə formalaşdı. Urumlular-qreklər-brezen­lər adlandırılan toplumun isə evdə, ailədə danışdıqları dildə, yəni ana dillərində yazdıqları ədəbi-bədii əsərlərə rast gəlmə­dik. Buna səbəb toplum arasında aparılan yanlış təbliğatdır. On­lar bu gün də xristianlığın pravoslav təriqətindədirlər. Belə bir fikir formalaşdırılıb ki, onlar qrek - yunanmışlar. Osmanlı sul­tan­ları onların qarşısında şərt qoyublar: ya dilinizi dəyişin, ya dininizi! Ulu babaları da inanclı insanlar olduğuna görə, din­lə­rini qoruyub dillərini dəyişmiş, türkcə danışmağa başlamışlar.

Burada bir sual ortaya çıxır: nədən Osmanlı təbəəsi olan qrek-yunanların hamısı dinlərini qoruyub, dillərini dəyişmə­yiblər?! Bu gün də Türkiyədə yaşayır və yunanca danışırlar, pravoslav inanc­lıdırlar. Urumlular dediyimiz toplum görünüş­də də, mədəniy­yətdə də, məişət həyatı ilə də yunanlardan fərq­lənirlər. Türk folk­lorunu da ən yaxşı yaşadan və qoruyan top­lumlardandır.

Kilsədə dini kitablar, oxunan dualar yunanca olduğundan, məktəblər kilsə nəzdində fəaliyyət göstərdiyindən, onların yazı dili yunanca formalaşmış, özlərinin də yunan mənşəli olduğuna inanmışlar. Son illər çap olunan bəzi ədəbiyyatlarda isə bu top­lumun miladın I minilliyində Bizans imperiyasında məskun­laşmış türklər olduğu göstərilir. Araşdırıcıların fikrincə, oğuzlar XI yüzildə Anadoluya gələrək Bizansda yaşayan və xristianlığı qəbul etmiş türklərin bir qismi ilə qaynayıb qarışmış və islamı qəbul etmişlərsə də, bir qismi əvvəlki inanclarında qalmışdır. Bu fikri dəqiqləşdirmək üçün top­lumdan etnoqrafik və folklor materialları toplamaq lazımdır.

Biz isə bu kitaba Qafqazın quzeyində yaşayan, yazılı ədə­biyyatları olan noqayların, qumuqların, qaraçay-malkarların (bal­kar), keçmiş Bessarabiyada - bugünkü Ukrayna və Mol­dova Respublikalarında yaşayan qaqauzların, Çin Xalq Res­pub­likasında qalan uyğurların ədəbiyyat tarixləri haqqında yaz­dığımız məqalələri daxil etdik. Məqalələrin bir çoxu Azərbay­candan kənarda jurnallarda və toplularda çap olunmuşdur. On­lar bugünkü Türkiyə türkcəsinə və yazı qrafikasına uyğunlaş­dı­rılaraq nəşrə verilmişdir. Azərbaycanda çapa hazırlayarkən onların üzərində yenidən işlədik, yazı qrafikasına uyğun­laşdırdıq və Azərbaycanla bağlı olan hissələri ön plana çəkdik. Bunu ədəbi əlaqələrimizi öyrənmək baxımından vacib saydıq. Ola bilsin ki, kitabı oxuyan peda­qoq­lar onun dərslik kimi, araşdırıcılar monoqrafiya formasında, ensiklopediya və məlumat kitabları hazırlayanlar onlara lazım olan qaydada, geniş oxucu kütləsi isə publisistik üslubda ya­zılmadığına təəssüflənəcəklər.

Haqqında söz açdığımız xalqlarla bağlı Azərbaycanda az ya­zılmamışdır. Amma hələ yazılması vacib olan çox məsələlər də var. Xüsusən Quzey Qafqaz türk xalqları Azərbaycanla sıx əlaqədə olmuş və həmişə bizlərdən ummuş, bizlərə ümid bağlamışlar. Bakıda 1920-ci ilin sen­tyabrında keçirilən Şərq Xalqlarının Birinci Qurulta­yında və 1926-cı ilin fevral-mart aylarında keçirilən Birinci Türkoloji Qu­rultayda əsasən ictimai-siyasi xadimlər iştirak etsələr də, on­la­rın bəziləri bədii yaradıcılıqla məşğul olmaqla yanaşı yazıcı və şairlərlə sıx bağlı olmuş, onları istiqamətlən­dirmişlər. Elə buna görə də Bakıda gördükləri, eşitdikləri ilə bölgələrinin qələm sa­hiblərini istiqamətləndirmişlər. Buna görə də biz onların ədə­biy­ya­tından söz açdıqda məsələyə aydınlıq gətirmək üçün tarix­lə­rinə də müraciət etməli olduq. Sovetlər Birliyində yaşayan türk xalqlarının əksəriyyətinin soyadı rus­larınkı kimi - “ov”, “yev”lə bitir. Son zamanlar yazıçı və şair­lə­rin bir çoxu bu sonluğu at­mışlar. Bəziləri də Rusiyadakı ya­zılarında soyadlarını -“ov”, “yev”lə, Türkiyədə isə soyad­larını “lı”, “li” sonluğu ilə göstərirlər. Buna görə də biz onların hər iki­sini verməyi münasib saydıq.

Özlərini “malkar”, “taulı”, “dağlı” adlandıran xalqın adı rus qaynaqlarında balkar yazıldığına görə bir çox ədəbiy­yat­larda da onlar balkar kimi qeyd olunur. Biz isə soydaşlarımıza sayğı göstərərək onları özlərinin yazdığı kimi, yəni malkar olaraq yazdıq.

Nəinki noqaylarda, qıpçaqların çoxunda oğlu sözünün iki yazılış şəkli ilə rastlaşdıq: “ulu” və “ulı” biz onlardan birini- “ulu” şəklində yazmağı münasib saydıq.

Bir çox söz və terminlər var ki, onlar eyni mənanı daşısalar da, fərqli şəkillərdə yazılır və səslənir. Biz də yazımızda hansı xalqın ədəbiyyatından söz açmışıqsa, onların yazdığı kimi yazmağa ça­lışdıq. Mürəkkəb adlar ayrı-ayrı məs.: Alim Paşa, Abdul Va­hab, Məhəmməd Əmin, Məhəmməd Sultan, Abdul Məcid və s. şəkildə, onların qısaldılmışı isə A.-P.Salavatov, A.-V.Suley­manov, M.-S.Suleymanov və b. şəkildə yazılsa da, biz onları dilimizin qaydalarına uyğun yazdıq. Qumuq yazıçı və şairlə­rinin əksəriyyətinin ata adı və familiyasının eyniliyi oxucuda təəccüb doğura bilər. Əslində qumuqlar ən çox ad və ata adı ilə tanınırlar. Rusiyanın təsiri ilə familiya yazılmağa başlayanda onların ata adlarını həm də familiya kimi yazmağa başlamışlar. Beləcə ata adı ilə familiyada bir eynilik yaranmışdır.

Ərəb və fars dillərindən alınmış adların yazılışında da sabit bir qayda tapa bilmədik. Məsələn, peyğəmbərimizin adını biz Məhəmməd şəklində yazırıqsa, başqa türk xalqlarında bu adın Muhammat, Muhammad, Maqomed, Mahammat, Mühemmet və s. şəklində yazılışına rast gəlinir. Eləcə də, bizim Əhməd kimi yazdığımız adın Ahmed, Ahmat, Axmat və s. şəklində, Kərim adının Kerim, Kirim və. s. şəkillərində yazılışını görürük. Bunların bir qismi Türkiyə türkcəsindəki əlifbada ə, x, q işarələrinin olmamasından, bəziləri rus dilində yazıldığından o dilin qanunlarına uyğunlaşdırılmasından, bəziləri isə haqqında söz açdığımız türk xalqlarının əlifbasındakı qüsurlardan qaynaqla­nır. Rus dilindən alınmış qoşa səslilər sözdə rus dilindəki kimi sabit deyil, sözün əvvəlində, ortasında, sonunda, eləcə səslidən və ya səssizdən sonra gəlməsindən asılı olaraq fərqli oxunur.

Biz onları Azərbaycan türkcəsinin qaydalarına uyğun yaza bilərdik. Amma düşündük ki, belə olarsa internetdə axtarış verərkən çətinlik törənəcək. Ona görə də hansı xalq yazıçı və şairlərinin, bilim adamlarının adı və soyadı özü tərəfindən necə yazılırsa, biz də elə yazmağa çalışdıq.

Kitab peşəkarlar üçün nəzərdə tutulduğundan bir çox iqti­basları, şeirləri olduğu kimi saxladıq.

Ayrı-ayrı məqalələr top­lusu olduğundan bəzən eyni fikir bir necə dəfə təkrarlan­mışdır. Təkrarları aradan qaldırdıqda isə məqalədə ardıcıllıq pozulur, əlaqə qırılır. Buna görə də onlara toxunmadıq.

İndiyədək bu mövzuda geniş araşdırmalar aparılmadığın­dan, əldə lazımi qaynaqlar olmadığından biz bu formanı seç­dik. Necə deyərlər, əldə edə bildiyimiz qaynaqlardan öyrən­diklərimizi ortaya qoyduq. Yəqin ki, gələcək araşdırıcılar bu işi daha da təkmilləşdirərək, ensiklopediyalar, dərsliklər, mono­qra­fiyalar, publisistik kitablar, seçmə məqalələr toplusu hazırlayacaqlar.

Kitabın hazırlanmasında mənə yaxından kömək etmiş insan­lar da var ki, onların zəhmətini unutmaq olmaz. Doğu Türküs­tanla sıx əlaqəsi olan iş adamı Qənimət Səfərov qaynaqların gə­tiril­mə­sində mənə olduqca dəyərli yardım etmişdir. Bilgin­lərdən noqay Şaqidat Suyunova-Kurmanqulova, qaracaylardan Tatyana Xapca­ye­va, Həmid Malkonduyev, Hasan Halkoç, mal­karlardan Boris Tetuyev, Burxan Berberov, Ariuka Qela­yeva, qumuqlar­dan şair Şeyit Xanım Alişeva, araşdırıcı İmpe­r­yat Xalipayeva, uyğurlar­dan jurnalist Rukiye Hacı, Sincan Universitetinin professoru Murad Əziz, Türkiyədə təhsil almış, hazırda xaricdə işləyən tür­koloq-araşdırıcı Abdureşit Jelil Qar­luq, qaqauzlardan araşdırıcı-şair Todur Zanet və Tudora Ar­naut mənə ədəbiyyat göndər­mək­lə yanaşı, məqalələri oxuya­raq yanlışlıqları aradan qaldırmışlar. Özətləri ingilis dilinə ha­zırda İsveçdə yaşayan Türkay Arif qızı, rus dilinə Afaq Ra­mazanova və Nailə Əbilova tərcümə etmiş­lər. Türkiyə türk­cə­sində yazdığım məqalələri Azərbaycan türk­cəsinə Elmira Fikrət qızı çevirmiş və redaktə etmişdir. Kitabın ilkin varian­tını Safruh və Əli Kərimbəyli oxuyub redaktə edərək dəyərli məsləhətlər vermişlər. Bu insanlara və unutduqlarıma dərin min­nətdarlığımı bildirirəm.

Onların zəhmətlərini yalnız mənə hörmət əlaməti kimi de­yil, ümumtürk mədəniyyətinə xidmət kimi qiymətləndirirəm.

Əli Şamil

Çap olunub: Uyğur, Qaqauz, Qüzey Qafqaz türklərinin folkloru və ədəbiyyatı,  “Nurlan” nəşriyyatı, Bakı, 2011, səh. 11-25.